TOWARZYSTWO PAMIĘCI POWSTANIA WIELKOPOLSKIEGO 1918 - 1919

Powiat Wolsztyński

 

Strona działa dzięki wsparciu Starostwa Powiatowego w Wolsztynie

Home Historia Powstania Publikacje Powstanie w internecie Klub młodzieżowy Archiwum Cele TPPW Linki Kontakt Autorzy
  Kalendarium Powstanie w Przemęcie Powstanie w Siedlcu Powstanie w Wolsztynie Powstanie w Kębłowie Republika Świętno Powstańcy Pomniki, miejsca pamięci Galeria Rocznice powstania
  Rola duchownych powiatu babimojskiego w powstaniu            
 

 

Pułkownik Stanisław Siuda

1890 - 1945
Porucznik Stanisław Siuda Kapitan Stanisław Siuda

 

Urodził się 4 kwietnia 1890 roku w Błotnicy (pow. wolsztyński), w rodzinie rolnika Józefa i Elżbiety z Piotrowskich. Po ukończeniu 4 - oddziałowej szkoły powszechnej w Błotnicy został przyjęty do 3 klasy gimnazjum w Śremie. W 1907 roku wydalono go ze szkoły za próbę zorganizowania strajku szkolnego w rodzinnej wiosce. Był członkiem Towarzystwa Tomasza Zana oraz Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół". Podjął pracę w rolnictwie i mleczarstwie. 1 X 1913 roku jako jednoroczny powołany został do armii niemieckiej. Służył w 50 Pułku Piechoty w Lesznie, z którym wyruszył na wojnę w pierwszych dniach sierpnia 1914 roku, na front zachodni. 14 V 1915 roku został mianowany podporucznikiem. Był dwukrotnie ranny. Po zwolnieniu ze szpitala (18 XI 1918) przedostał się do Błotnicy, gdzie zorganizował oddział powstańczy, z którym 1 I 1919 roku wyruszył do walki. Zorganizował także oddział w Błotnicy i Rakoniewicach. 2 stycznia na rozkaz K. Zenktelera zajął Rakoniewice. Kierował, jako dowódca odcinka wolsztyńskiego, zdobywaniem Wolsztyna (5 I 1919 roku), Kopanicy i Chobienic (11 I 1919 roku). 25 stycznia brał udział w zdobyciu Kargowy i Babimostu, 27 stycznia został mianowany dowódcą 4 baonu Grupy Zachodniej, a 2-3 lutego walczył o Nowe Kramsko. Od 12 do 18 lutego odpierał silne ataki niemieckie na Kargowę i Babimost. Od 6 marca po sformowaniu 2 Pułku Strzelców Wielkopolskich, dowodził 3 baonem. 5 maja mianowano go kapitanem (ze starszeństwem od 1 X 1918). Następnie z 3 baonem 2 Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 56 Pułk Piechoty Wielkopolskiej) przebywał na froncie wschodnim i brał udział we wszystkich walkach tego pułku (m.in. pod Połockiem, Bobrujskiem, Szaciłkami i Swobodą). Po zakończeniu wojny pełnił szereg funkcji: dowódcy 3 baonu, dowódcy baonu sztabowego, kwatermistrza, oficera PW - 56 Pułku Piechoty, zastępcy dowódcy 8 Pułku Piechoty Legionów, dowódcy 17 Pułku Piechoty. 3 V 1922 roku mianowany został majorem, w 1934 roku podpułkownikiem, a przed wybuchem wojny - pułkownikiem. W sierpniu 1939 roku otrzymał dowództwo Brygady Obrony Narodowej "Poznań" i podczas wojny obronnej osłaniał działania Armii "Poznań" w rejonie Krośniewice - Kutno oraz Ślesin – Koło - Dębie, następnie 11 września zorganizował obronę północnego skrzydła armii. Po klęsce wrześniowej przebywał w oflagu w Murnau. Zmarł przed wyzwoleniem obozu w styczniu 1945 roku. Był odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari IV klasy, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi. Żonaty z Ludwiką Forecką, miał dzieci: Jerzego (1922), Barbarę(1924) i Ludwika (1927).

Źródło: Zdzisław Kościański, Słownik biograficzny powstańców wielkopolskich, Poznań 2002